นักวิจัยยืนยัน กลิ่นตัวลูก คือรหัสชีวภาพที่สมองแม่รับรู้และตอบสนองได้แม้ไม่เห็นหน้า

นักวิจัยยืนยัน กลิ่นตัวลูก คือรหัสชีวภาพที่สมองแม่รับรู้และตอบสนองได้แม้ไม่เห็นหน้า

 

งานวิจัยจาก Royal Society (2020) ยืนยัน

ทีมนักวิจัยจากเยอรมนีให้แม่ 164 คน ดมเสื้อของลูกอายุ 0–18 ปี โดยไม่เห็นหน้า

และให้ดมกลิ่นเด็กคนอื่นที่ใกล้เคียงในช่วงวัย/เพศเดียวกัน

 

ผลที่ได้:

แม่สามารถ ระบุได้ถูกต้องว่าเสื้อตัวไหนคือลูกของตนเอง (สูงกว่าค่าเฉลี่ยโดยบังเอิญอย่างมีนัยสำคัญ)

แม่ ให้คะแนนกลิ่นของลูกตัวเองว่าน่ารื่นรมย์มากที่สุด เมื่อเทียบกับเด็กคนอื่น

ความสามารถนี้ ลดลงชั่วคราวช่วงที่ลูกเข้าสู่วัยแรกรุ่น (วัย 9–13 ปี)

→ สันนิษฐานว่ามาจาก “กลิ่นใหม่” ที่เกิดจากฮอร์โมนเพศ (testosterone/oestradiol) ทำให้แม่ “ไม่คุ้นกลิ่นลูกชั่วคราว”

แต่เมื่อพ้นวัยแรกรุ่น แม่ก็ “ปรับตัวกับกลิ่นใหม่ของลูก” และกลับมาระบุได้แม่นยำอีกครั้ง

กลไกสมองผูกพันผ่านกลิ่น

กลิ่นลูกกระตุ้นสมองส่วน “ศูนย์ความสุข” (reward system) ของแม่

→ กระตุ้นพฤติกรรมเอาใจใส่ + การอยากอยู่ใกล้

กลิ่น “ที่คิดว่าเป็นลูก” แม้ไม่ถูกต้อง ก็ยังทำให้แม่รู้สึกดีกว่าเด็กอื่น

กลิ่นมีบทบาททั้งด้าน “ฟังก์ชัน” (เช่น รู้ว่าลูกหิว) และ “อารมณ์” (รู้สึกผูกพัน)

ข้อคิดจากงานวิจัยนี้

ไม่ใช่แค่ “แม่จำลูกได้” จากกลิ่น…

แต่ “สมองแม่เรียนรู้ที่จะผูกพันกับกลิ่นลูก” ตลอดช่วงเติบโต

แม้ลูกโตขึ้น เปลี่ยนกลิ่นตัวจากวัยทารกเป็นวัยรุ่น

สมองแม่ก็จะเรียนรู้ใหม่ — เพื่อให้ “ไม่ลืมว่าใครคือคนสำคัญของใจ”